Manic Monday #18: Independence

Ang pagiging malaya ay isang nakatutuwang bagay. Makalipas ang mahigit sa isandaang taon matapos makamit ang kalayaan mula sa Espanya at maraming dekada mula sa mga Amerikano, nagpapatuloy magpasahanggang ngayon ang pagtatalo kung ang Pilipinas nga ba ay totoong mlaya na. At isa sa mga pinagtutuunan ng pansin ang paggamit ng wika.

Independence is a funny creature. More than a century after gaining independence from Spain, and decades after independence from the Americans, debates rage to this day as to whether the Philippines is really independent. And one hot topic involves the use of language.

May mga pahayag na naaayon at kumokontra sa pagturing sa wikang Kastila bilang isa sa mga opisyal na wika (bilang karagdagan sa wikang Filipino at Ingles). May mga tao na kumokontra sa pagtatalaga kay Gat. Jose Rizal bilang pambansang bayani ng Pilipinas sapagkat (ayon sa kanila) hindi niya gustong magkaroon ng kalayaan mula sa mga Kastila. At sa kadahilanang mahilig siya sa mga babae. At dahil isa siyang miyembro ng mga matataas na tao na tinatawag na “Ilustrados” (the Enlightened Ones). At dahil siya’y sumulat sa wikang Kastila.

There are arguments for and against establishing Spanish as one of our official languages (in addition to Filipino and English). There are people who decry the designation of José Rizal as the national hero of the Philippines because (they claim) he didn't really want independence from Spain. And because he was allegedly a womanizer. And because he was a member of that elite class called Ilustrados (the Enlightened Ones). And because he wrote in Spanish.

Isa sa pinakaprominenteng pahayagan ng rebolusyon ng mga panahong iyon, “La Independencia”, ay ginamit upang makamit ang kalayaan mula sa mga Kastila, at sa kalaunan, sa mga Amerikano. Hindi ito nakamit ng lubusan (“ibinigay” ng Espanya ang Pilipinas sa Amerika, kasama ng Guam at Puerto Rico bilang pagsunod sa Kasunduan ng Paris, at matapos magbigay ang Amerika ng $20 milyong dolyar bilang “regalo” sa Espanya) ngunit ang pahayagan ay nagpakita kung paano ang pagiging makabayan ay mainit at nananatili sa loob ng mga makabayang Pilipinong kasama sa pagbuo at pagpapaandar nito. Sina Antonio Luna, Apolinario Mabini, T.H. Pardo de Tavera, Rosa Sevilla, Jose Palma at marami pang ibang kasama sa pakikibaka. Maisip lamang ang pagsasama-sama ng mga malalaking tao sa likod ng kasaysayan ng Pilipinas ay nagbibigay sa akin ng kakaibang pakiramdam. Lahat ng bayani, lalaki at babae na nakibaka sa kung paano ang bansa ay pinagpasa-pasahan mula sa isang mananakop patungo sa iba pa, “binili at ibinenta na parang mga kabayo at bahay.” Masasabi bang ang pagsusulat nila (at ni Rizal) sa wikang Kastila ay magiging basehan ng pagkawala ng pagiging makabayan?


One of the most prominent revolutionary newspapers of the time, La Independencia, was instrumental in efforts to achieve independence from the Spanish, and later, the Americans. It didn't quite achieve those goals (the Philippines was "given" by Spain to the USA along with Guam and Puerto Rico in accordance with the Treaty of Paris, and after the US gave a "gift" of $20 million to Spain) but the newspaper showed how nationalism burned hot and bright within the hearts of the nationalists involved in its creation and operation. Antonio Luna, Apolinario Mabini, T.H. Pardo de Tavera, Rosa Sevilla, Jose Palma and many other luminaries. The thought of these historical giants of Philippine history in one place together gives me goosebumps. Heroes all; men and women who were outraged at how the country was passed from one colonist to another, "bought and sold like horses and houses." Does the fact that they (and Rizal) wrote in Spanish make them any less patriotic?

Ang pagsasalita at pakikipag-talastasan ba nang maraming Pilipino sa iba’t ibang wika, bukod sa Pilipino/Filipino, ay basehan na nababawasan ang pagiging makabayan? May mga ibang taong nag-iisip nito. Para sa akin, wala akong nakikitang masama sa kagustuhang matutong makipagtalastasan sa ibang wika. Hindi ko iniisip na kinakalimutan ko ang aking pagiging Pilipino, at hindi ako hihinto sa paggamit ng sarili kong wika sa pang-araw araw na pamumuhay o kaya’y mawalan ng paghanga sa ganda ng wikang Pilipino (na mayroong mahigit isang daang diyalekto). Ngunit hiwalay sa potensiyal na benepisyo nito sa ekonomiya, sa aking palagay, ang pag-aaral ng ibang wika ay isang magandang oportunidad na maibahagi sa iba ang istorya tungkol sa aking bansa, kababayan at kultura sa wikang kanilang maiintindihan.

Does the fact that many Filipinos are presently capable of communicating in languages other than Pilipino/Filipino make us any less nationalistic? Some people think so. Personally, I don't see anything wrong with wanting to learn to communicate in another language. I don't think I'd be neglecting my Filipino-ness, and I'd never stop using my own language in everyday life nor cease to marvel at the beauty of the languages of the Philippines (we have more than 100 dialects). But apart from the potential economic benefits, I think learning a foreign language is a good opportunity to share with others stories about my country, people, and culture in a tongue that they'd understand.

Bukod dito, sa aking palagay, ang pag-aaral ng ibang wika ay isang simpleng bagay lamang, at magaling para sa pagpapalawak ng pag-iisip. Mag-aaral ako ng wikang Italyano sa halip na “sudoku” anumang araw.

Besides, I think language-learning is just plain cool, and it's great for stimulating the brain cells as well. I'll take learning Italian over sudoku anyday.



Visit Manic Monday creator Morgen's site, It's a Blog Eat Blog World to go to other Independence posts. Advanced Happy 4th of July to my American buddies!